Rak pęcherza

[abrakadabra]

Objawów tego nowotworu trudno nie zauważyć. Mimo tego, chorzy rozpoczynają leczenie dopiero po pół roku od wystąpienia pierwszych symptomów. Dlaczego?

Najczęstszym objawem raka pęcherza moczowego jest krwiomocz. Niestety, wielu chorych nie zgłasza się od razu do lekarza. Część podejrzewa, że czerwona barwa moczu jest symptomem zapalenia pęcherza moczowego, część natomiast sądzi, że to efekt spożycia potrawy z buraków. - Średni czas upływający od wystąpienia krwiomoczu do rozpoznania guza pęcherza wynosi aż klika miesięcy. Tymczasem w przypadku tego nowotworu ten czas jest bezcenny, ponieważ wyniki leczenia zależą od stopnia zaawansowania choroby w momencie rozpoznania – mówi prof. Andrzej Borówka kierownik Kliniki Urologii CMKP mieszczącej się w Europejskim Centrum Zdrowia w Otwocku.



Panowie chorują częściej

Rak pęcherza stanowi w naszym kraju ponad 7% wszystkich nowotworów złośliwych u mężczyzn. Pod względem częstości występowania ustępuje u mężczyzn jedynie rakowi płuca, skóry i gruczołu krokowego. U kobiet zdarza się czterokrotnie rzadziej. – Zasadniczym czynnikiem ryzyka powstania raka pęcherza jest palenie tytoniu. Prawdopodobieństwo jego powstania jest tym większe, im większa jest liczba wypalanych papierosów dziennie oraz im dłużej ulega się temu nawykowi, przy czym zaniechanie palenia papierosów przez chorych na ten nowotwór przyczynia się do poprawy rokowania – mówi prof. Borówka. Ryzyko zachorowania na raka pęcherza wzrasta również z wiekiem.

Zwykle pierwszym objawem choroby jest bezbolesny krwiomocz. Może być on makroskopowy - cechujący się czerwonym zabarwieniem moczu lub mikroskopowy - obecność krwinek czerwonych stwierdza się w badaniu osadu moczu. Taki objaw zawsze należy skonsultować z lekarzem. Ten już na podstawie rzetelnego wywiadu może nabrać podejrzeń, że nie jest to zapalenie pęcherza. Wówczas wykona USG. Rozpoznanie ostateczne ustala się na podstawie przezcewkowego wziernikowania pęcherza, zwanego cystoskopią. Przeprowadzenie badania z użyciem cystoskopu giętkiego jest bezbolesne. Badaniem uzupełniającym jest ocena cytologiczna osadu moczu polegająca na mikroskopowym poszukiwaniu w nim komórek nowotworowych – mówi prof. Borówka.

Im wcześniej, tym lepiej

Jeśli w badaniu USG zostanie stwierdzony guz, usuwa się go metodą elektrosekcji przezcewkowej. Do tego celu wykorzystuje się endoskop. Przez cewkę moczową wprowadza się urządzenie tnące połączone ze źródłem prądu, za jego pomocą którego wycina się guza. Zestaw optyczny umożliwia oglądanie przebiegu operacji bezpośrednio przez chirurga na ekranie monitora. Usunięty guz i tkanki z jego okolicy przekazuje się do badania histopatologicznego. Na jego podstawie ocenia się złośliwość nowotworu i głębokość naciekania przezeń ściany pęcherza.

U części chorych po elektroresekcji przezcewkowej dochodzi do nawrotu guza. - Aby zmniejszyć ryzyko nawrotu stosuje się dopęcherzową wlewkę leku działającego cytotoksycznie, a chorych, u których charakterystyka onkologiczna guza "powierzchownego" jest niekorzystna, poddaje się leczeniu uzupełniającemu polegającemu na podaniu do pęcherza serii wlewek szczepionki BCG lub leku cytotoksycznego – mówi prof. Borówka. Nawroty raka, który naciekał błony pęcherza, niosą ryzyko zwiększenia złośliwości guza oraz głębokości naciekania.



Leczenie radykalne

- Naciekanie poza błonę śluzową, świadczące o znacznym zaawansowaniu miejscowym raka, jest wskazaniem do agresywnego leczenia chirurgicznego polegającego na radykalnym wycięciu pęcherza wraz z węzłami chłonnymi miednicy – mówi prof. Borówka. U niektórych chorych w przypadku pojedynczego, pierwotnego, względnie małego i niezbyt złośliwego guza – można zastosować leczenie skojarzone pozwalające na zachowanie pęcherza. Polega ono na doszczętnym wycięciu przezcewkowym guza i stosowaniu wielolekowej chemioterapii systemowej oraz radioterapii. Leczenie tego rodzaju można prowadzić jedynie w warunkach ścisłej współpracy różnych specjalistów – urologa, onkologa, chemioterapeuty, tj. w ośrodkach dysponujących wymienionymi metodami leczenia. –Warunkiem niezbędnym jest zrozumienie przez chorego istoty leczenia i zaakceptowanie przezeń jego rygorów oraz konieczności wnikliwej obserwacji po leczeniu – tłumaczy prof. Borówka.


W zastępstwie pęcherza

Niestety, u niektórych chorych usunięcie pęcherza jest zabiegiem koniecznym. Wiąże się on z koniecznością rekonstrukcji dróg moczowych. Najczęściej wytwarza się przetokę moczową zaopatrzoną zbiornikiem zewnętrznym mocowanym na brzuchu. U części pacjentów można zastąpić pęcherz konstrukcją wytworzoną z jelita i zapewniającą trzymanie moczu. Zbiornik jelitowy zespala się zwykle z cewką moczową, co stwarza możliwość naturalnego oddawania moczu. Ostateczną decyzję co do sposobu odprowadzenia moczu podejmuje urolog w czasie operacji. – Pęcherz jelitowy jest sposobem odprowadzenia moczu atrakcyjnym dla chorych, jednak w porównaniu z przetoką zewnętrzną obarczony jest większym ryzykiem powikłań. Stosuje się go tylko u chorych w dobrym stanie ogólnym. Badania przeprowadzone u pacjentów poddanych wycięciu pęcherza wykazały, że jakość życia tych, u których mocz odprowadzono przez przetokę zewnętrzną jest zbliżona do jakości życia chorych, u których wytworzono pęcherz jelitowy.



Chemioterapia wyprzedzająca

U części chorych stosuje się chemioterapię bezpośrednio przed operacją. Jej celem jest zniszczenie mikroprzerzutów, które mogą występować w węzłach chłonnych znajdujących się poza obszarem objętym operacją. Takie postępowanie przyczynia się do poprawy przeżycia chorych nawet do około 10%. Zdarza się, że u pacjentów, którym podano chemioterapię wyprzedzającą, badanie histopatologiczne usuniętego pęcherza nie wykazują raka. - Jest to korzystny czynniki w rokowaniach. Nie znaczy jednak, że pęcherz usunięto "niepotrzebnie" – tłumaczy prof. Borówka. Podkreśla, że usunięcie pęcherza powinno nastąpić w możliwie krótkim czasie od ustalenia wskazań do wykonania tej operacji. – Wykazano bowiem, że wyniki uzyskiwane u chorych operowanych przed upływem trzech miesięcy od określenia potrzeby wycięcia pęcherza są wyraźnie lepsze niż u chorych operowanych po dłuższym czasie – dodaje.

[Bemos]

Jak to móWią najstarsi górlae - "lepiej jeść borówki niż ich słuchać..."


Borowki.info.pl